Wie is deze Donna? 

Op 18 januari 2019 gebeurde er iets dat mijn leven compleet veranderde en waardoor ik er 1,5 jaar later achter kwam wat mijn missie is; het leven van succesvolle vrouwen makkelijker maken door de ballen vóór hen in de lucht te houden.

Voor dat ik moeder werd, werkte ik fulltime als directie secretaresse, was mijn kleding altijd netjes gestreken, mijn huis schoon en opgeruimd, mijn nagels gelakt en stuurde ik altijd precies op het juiste moment een kaartje naar die collega die het nodig had of die vriendin die iets te vieren had. Ik verzon de leukste cadeautjes om te geven op een kraamborrel of verjaardag, had elke dag boodschappen in huis voor een gezond avondmaal en sportte een paar keer per week. Kortom; ik hield alle ballen in de lucht en genoot er nog van ook!

Moeder worden. Wat een aardverschuiving is dat. Toen ik in 2017 voor het eerst moeder werd, ging ik iets minder werken, maar hield er nog steeds een drukke baan op na en probeerde die baan te combineren met de zorg voor ons zoontje. Ook deed ik een poging om nog steeds die verzorgde vrouw, die attente vriendin en hardwerkende collega te zijn. Best veel, maar met een strakke planning ging het allemaal nog best aardig. Totdat bleek dat ons zoontje zich anders ontwikkelde dan de “norm” en we van het ene ziekenhuisbezoek naar het andere ziekenhuisbezoek holden. Ik was druk met zorgen voor én zorgen om hem. Toen we na 2 jaar zoeken, op 18 januari 2019, de diagnose kregen – een zeldzame stofwisselingsziekte -, ik inmiddels zwanger was van ons tweede kindje, was ik moe, maar ik ging door. En ook dat lukte aardig; we startten een streng dieet voor ons zoontje, dat hem zou helpen zich beter te ontwikkelen. Ik regelde alle ziekenhuisbezoeken, ging met hem naar therapie, stelde speciale dagmenu’s samen die in het dieet paste én werkte zo’n 4 dagen in de week. Toen ons tweede zoontje geboren werd en we ook met hem in de medische molen terecht kwamen, belandde ik na een aantal maanden in de ziekte wet, met een burn-out. Als ik er over nadenk, totaal niet verrassend en mensen in mijn omgeving vroegen zich af hoe ik het überhaupt zo lang allemaal vol kon houden.

In de tijd dat ik thuis zat, had ik uiteindelijk weinig rust, want mijn gezinsleven met zorgintensieve kind(eren) ging gewoon door en ik besefte me, dat gaat niet meer veranderen. Nu geloof ik er heel erg in dat je niet alles kunt sturen en sommige dingen overkomen je, maar je hebt wél een keuze hoe je er mee om gaat. Dus, wat kan ik wel veranderen?! Mijn werk. Naast mijn gezin, ook een groot en belangrijk deel van mijn leven. Ik wist dat ik iets wilde gaan doen waarbij ik verschil maak, flexibel kan zijn voor mijn gezin, maar tegelijkertijd ook iets wat echt van mij is, waarin ik helemaal mezelf kan zijn en kan doen wat ik leuk vind; regelen, organiseren, bedenken en ontzorgen.

Kortom, de ‘Honneurs’ waarnemen voor iemand 😉